تو شمعی و منت پروانه باشم
به عشقت در جهان افسانه باشم

اسیر غم به یاد آشنایی
ز وصلت تا به کی بیگانه باشم

مسلسل مانده در زنجیر زلفش
به زاری تا به کی دیوانه باشم

تو بر طرف چمن در شادی و من
بدین سان با غمت همخانه باشم

از آن خال سیاه و زلف چون دام
چو مرغی در هوای دانه باشم

ندانم تا به کی جان در کف دست
خروشان در پی جانانه باشم

درین دریا که موجش خون دلهاست
به جست و جوی آن دردانه باشم

جهان ویران شد از آشوب هجرت
چرا من خود درین ویرانه باشم

دلم بوسی ز لعلت خواست گفتم
اگر فرمان دهد پروانه باشم