همی پرسی که چونی در فراقم
چه می پرسی ز خورد و خواب، طاقم

دل و هوش او چنان بربود یکسر
به چشم شوخ و ابروهای طاقم

در وصلم به رو یکباره در بست
به جان آورد دل از اشتیاقم

به صبرم وعده ای داد آن نگارین
نرفته تلخی آن از مذاقم

نگردانم ز تو روی از جفا من
مترسان ای عزیز از طمطراقم

من بی خواب بی خور شب همه شب
زحسرت هر دو دیده بر رواقم