چرایی این چنین فارغ ز حالم
ز درد هجر تو تا چند نالم

ز من پرسی که چونی جانم ای جان
گرفت از جان خود بی تو ملالم

به هجرانم بگو تا کی کنی قید
شبی ننوازی آخر از وصالم

ز آه سوزناکم زلف خود بین
که حالش شد پریشان تر ز حالم

نکردی از وصالم یک زمان شاد
بسی دادی به هجران گوشمالم

چه باشد ار به لطفت شربت آبی
دهی زان چشمه آب زلالم

مگر در صبحدم آرد نسیمی
ز سوی لطف تو باد شمالم

کمالش را کماهی چون بگویم
چو من مدهوش حیران در جمالم

خیالش مونس جان جهانست
ولی یک دم نیاری در خیالم