من تو را یار خویش می دانم
همچو مرهم به ریش می دانم

چون نداری عنایتی سوی ما
این هم از بخت خویش می دانم

بی رخت گل ز خار نشناسم
بی لبت نوش نیش می دانم

از جفا کم نمی کنی چکنم
من وفا از تو بیش می دانم

گرچه بیگانگی کنی با ما
من تو را به ز خویش می دانم

هرچه دشمن مرا ز پس گوید
فعل او را ز پیش می دانم

مذهب عشق ما دگر چیزست
من جهان را ز کیش می دانم

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir