ز سوز عشق رخت آتشیست در جانم
که جز وصال توأش چاره ای نمی دانم

به بوستان وصالت چو بلبلی مستم
ولی ز شوق جمالت هزار دستانم

اگر تو شوق من و حسن خود نمی دانی
به جان تو که من اخلاص خویش می دانم

اگرچه هست شکستی تو را ز صحبت ما
من از وصال تو زین بیش صبر نتوانم

به دست ما نبود جز سری، جو سرو خرام
میان باغ روان تا به پایت افشانم

منم ز تیغ فراقت عظیم خسته و زار
مگر وصال تو باشد دوای درمانم

حکایت شب وصلش ز من مپرس ای دل
که من به روی چو ماهش ز دیده حیرانم

جهان ز عشق تو جان را نهاده بر کف دست
نشسته تا چه دهد آن نگار فرمانم