پشتم ز فراق شد خم
کم نیست ز دیده روز و شب نم

شد ریش دلم ز نیش هجران
جز وصل توأش مباد مرهم

آخر مددی که جان غمگین
آمد به لب ای نگارم از غم

این آتش سوزناک هجران
خونابه ز دیده راند هردم

می بینم و با من وفاجوی
از جور و جفا نمی کنی کم

بنیاد ستم نهاده ای باز
بر ما بگذشت و بگذرد هم

چون چشم تو ناتوان بماندم
چون زلف تو کار رفته درهم

از یار و دیار دور گشتم
بر خاک مذلّت اوفتادم

گویند که همدمی نداری
ما را به جهان غمست همدم