ما تو را دلدار خود پنداشتیم
وز تو چشم مردمیها داشتیم

تخم مهر رویت ای نامهربان
سالها در وادی جان کاشتیم

هرچه کردی با من از جور و جفا
گرچه آن بد بود نیک انگاشتیم

تا نهادی دل به مهر دیگران
ما امید از لطف تو برداشتیم

سالها تا رایت مهر و وفا
عاشقانه در جهان افراشتیم

چون جفا و جورت از حد درگذشت
کار خود را با خدا بگذاشتیم

گر به ناحق غمزه ات خونم بریخت
جانب حق را فرو نگذاشتیم