ما ندانیم که کشتی غمت را رانیم
نام تو ورد زبانست و ز جانت خوانیم

گرچه ملّاح جهانیم به دریای غمت
چون وزد باد جفای تو به جان درمانیم

سرو سامان نبود مردم سودازده را
در غم عشق تو زان بی سر و بی سامانیم

وعده وصل همی داد مرا دلبر و باز
صبر فرمود مرا از وی اگر بتوانیم

جان شیرین جهت صحبت جانان باشد
تو مپندار که ما از تو به جان وامانیم

دردمندیم و لب لعل تو درمان منست
عمرها رفت که ما در پی آن درمانیم

گر به بوسیدن پایت بدهی فرمانم
تا بود جان به جهان بنده آن فرمانیم

گر کند دیده ی ما میل به رویی جز تو
در جهان راست که ما ناکس تردامانیم

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir