درد دل خویش با که گویم
درمان دل خود از که جویم

بی روی تو اوفتان و خیزان
سرگشته ی زلف تو چو گویم

جانم به لب آمد از فراقت
در جستن وصل چند پویم

بر حال دلم دهد گواهی
خوناب دو چشم و رنگ رویم

در شوق میان همچو مویت
از غصّه گداخته چو مویم

از خاک وجود ناشکیبا
گر کوزه گری کند سبویم

بر شادی دوست و رغم دشمن
من ترک وصال تو نگویم

تا چند تحمّل فراقت
آخر نه ز آهن و نه رویم

ای نور دو دیده چهره از غم
تا چند به آب دیده شویم

گر یار ز عشق خویش صد داغ
بر جان و دلم نهد چه گویم

از جمله مخلصان چه باشد
من بنده ی بندگان اویم

غیر از تو کسی دگر ندارم
ای از دو جهان تو آرزویم

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir