به جان آمد دل از هجر حبیبان
ندارد طاقت جور رقیبان

ز عشق تو مرا دردیست در دل
نمی دانند درمانش طبیبان

نمی پرسی ز حال زارم آخر
نمی گویی شبی مسکین غریبان

چه خوش باشد شبی تا روز در باغ
ندای چنگ و بانگ عندلیبان

خصوصاً وقت گل در شادکامی
نشسته روی در روی حبیبان

نصیب من ز گل خارست باری
چرا گشتم چنین از بی نصیبان

اگر مجنون شوم از غم عجب نیست
که عشقت می برد آب لبیبان

نمی دانی جهانی در فراقت
گهی دامن درند و گه گریبان