ای سخت گمان سست پیمان
تا چند زنی مرا به پیکان

از تیر جفا دلم بخستی
جز مرهم وصل نیست درمان

ای سرو روان و مونس دل
بازآ ز درم دمی خرامان

پیراهن صبر را کنم چاک
هر شب ز غم تو تا گریبان

دست دل زار زار تنگم
ای دوست کجا رسد به دامان

بازآی که عاشقان رویت
در هجر تو بی سرند و سامان

مشکل همه آنکه دولت وصل
یک روز نگشت بر من آسان

گر وصل تو دست من گرفتی
در پای تو کردمی دل و جان

بر جان جهان ستم بتا رفت
از جور و جفای تو فراوان