هوش مصنوعی: این متن یک شعر عاشقانه و عرفانی است که در آن شاعر از درد دوری از معشوق و رنج‌های عشق شکایت می‌کند. او از معشوق می‌خواهد که به او رحم کند و غم را از دلش بردارد. شاعر خود را بی‌کسی سرگشته توصیف می‌کند و از جور و جفای معشوق گله می‌کند. در نهایت، او از معشوق می‌پرسد که چرا با او دشمنی می‌کند و چرا او را در حیرت و سرگردانی نگه می‌دارد.
رده سنی: 16+ این شعر دارای مفاهیم عاشقانه و عرفانی عمیق است که درک آن‌ها ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سال دشوار باشد. همچنین، برخی از اصطلاحات و تشبیهات به‌کار رفته در شعر ممکن است نیاز به توضیح داشته باشند که برای سنین پایین قابل فهم نباشند.

شمارهٔ ۱۱۹۰

بگشای در رحمت بر روی من مسکین
بردار ز لطف خود غم را ز دل غمگین

غمگین دل بیچاره بی کس شد و سرگردان
تا چند چنین باشی سرگشته دمی بنشین

بنشین ز هوس تا کی در گرد جهان گردی
فارغ شو ازین معنی وین عرصه دمی برچین

بر چین سر زلفش پر چین شده این دلها
چون بلبل شوریده بر روی گل رنگین

رنگین چو گل رویش نشکفت به بستانها
چون صورت زیبایش هرگز نبود در چین

در چین شده ابرویش با ما ز چه رو باشد
از روی خطا چشمش افتاده به ما چندین

چندین چه کنی یارا این جور و جفا بر ما
تا چند توان کردن این اسب جفا را زین

در زین قدش چندین ای شاه جهان آرای
رخ بر رخ جانم نه من با تو ندارم کین

کین از چه سبب داری با این دل شوریده
پیوسته مرا داری سرگشته تو چون فرزین
وزن: مفعول مفاعیلن مفعول مفاعیلن (هزج مثمن اخرب)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۱۸۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۱۹۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.