فریاد ز جور این زمانه
وز دست جفای آن یگانه

خون دل من ز هجر رویت
گشتست ز دیده ام روانه

مخمور فراق بامدادان
مستست ز باده شبانه

فریاد که آتش فراقش
هر لحظه همی زند زبانه

بربود دلم ز دست باری
دلبر به دو چشم آهوانه

مسکین دل من ز خال و زلفش
سرگشته چو گوست در میانه

چون سرو سهی جویباری
تا چند کنی ز ما کرانه

تا جان به جهان بود نگارا
فریاد زنیم عاشقانه

از خون جگر که رفتم از چشم
بگرفت به روی ما نشانه

عمری تو و چیست خوشتر از عمر
فریاد که نیست جاودانه

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir