بیا که بی تو ندارد دل من اسبابی
به هر جهت که نظر می کنم به هر بابی

به چشم شوخ تو سوگند می خورم شبها
نیامدست به چشمم ز عشق تو خوابی

لب تو چشمه نوش است و من چنین تشنه
به جان تشنه فروهل ز لعل خود آبی

سر دو زلف تو تاب دل من مسکین
مده به زلف پر آشوب خویشتن تابی

که بیش از این نبرد دل ز مردم هوشیار
چرا که بحر غمت [را] نبوده پایانی

شب دو زلف تو تاریک و ره نمی دانم
مگر برآیدم از روی دوست مهتابی

مرا تو مردمک دیده ی جهان بینی
که دیده سجده دو کس را دورن محرابی

به درد دل ز طبیبم طلب کردم
مرا ز لعل تو فرمود جام جّلابی

جواب داد که در صبر کام می یابند
به جان تو که مرا نیست بیش ازین تابی