گلبن وصل ز باغ دل ما برکندی
آتشی از لب لعلت به جهان افکندی

گل به باغست و چمن خرّم و وقت طربست
ما چنین بی دل و بی یار مگر بپسندی

تن ضعیفست و دلم غمزده و وقت بهار
بلبل خاطر بیچاره از آن دربندی

هیچ لذّت ز گل امسال ندیدم باری
دل محزون تو چنین خسته جگر تا چندی

من ز هجران تو ماننده ی ابرم گریان
تو به حال من بیچاره چو گل می خندی

داد سوگند ..................................
گوئیا ای دل و دینم تو در آن سوگندی

تا جهانست نگردم ز درت تا جانست
زین سبب ای دل و جانم که بسی دلبندی