دلم ببردی و دانم که قصد جان داری
سر بریدن پیوند دوستان داری

نه شرط صحبت و آیین دوستان دانی
نه رسم و عادت یاران مهربان داری

به خاطرت نگذشت ای طبیب مشتاقان
که خسته ای چو من زار ناتوان داری

تو را کجا ز من مستمند یاد آید
که صد هزار چو من بنده در جهان داری

چرا تو با همه دلجویی و سبک رویی
همیشه با من دلخسته سرگران داری

به لب رسید مرا جان ز هجر او ای دل
تو تا به چند غم عشق را نهان داری

جهان به عید وصالت امیدها دارد
مباش غافل از اندیشه جهانداری