چرا به کار من ناتوان نپردازی
نظر به حال اسیران خود نیندازی

ز مرتبت چو سراپرده بر فلک زده ای
به زیر خرگه دولت همی طرب سازی

چو کرد بانوی ایران تو را فلک ناگاه
سزد به تاج و به تخت ار کنی سرافرازی

به شکر آنکه به میدان کامرانی و ناز
فراز زین مرصّع کمیت می تازی

به پنج روزه فریب جهان مشو مغرور
که دور چرخ بسی کرده است این بازی

ز خان و مان و ز جان و جهان برآمده ام
به دور دولت سلطان محمّد غازی

تو چند غصّه کار جهان خوری آخر
ز آتش غم دوران چو موم بگدازی