اگر شود شب وصلت مرا شبی روزی
به اوج چرخ فلک سرکشم به پیروزی

سنان غمزه مزن بیش ازین به جان و دلم
که چشم مست تو مشهور شد به دلدوزی

چراغ وصل تو جانا که شمع مجلس ماست
ببرد دل ز من خسته در دل افروزی

به شمع گفتم پروانه ضعیف منم
مراست سوختن عادت تو از چه می سوزی

جواب داد مرا شمع و گفت پروانه
تو سوختن ز سر عشق از من آموزی

به یک زمان تو بسوزی به نور طلعت ما
منم که سوخته ام در غمش شبانروزی

منم ز صحبت شیرین نگار خود محروم
بر آتشم ز غم و خون دیده ام روزی

شب دراز، من از دیده خون دل بارم
به روز اوّل عمرم نه روز امروزی

تو گر بسوزی آخر خلاص ممکن هست
مرا ز سوز خلاصی نمی شود روزی