الا ای سرو ناز بوستانی
به غایت دلفریب و دلستانی

جهان بادت به کام ای سرو آزاد
که تو آرایش این گلستانی

به روی گل بناز ای بلبل مست
که تو با عاشقان همداستانی

نگردانم سر از فرمان و رایت
گرم بوسی دهی ور جان ستانی

به میدان وفا در چرخت آرم
اگر خود رستم زابلستانی

مگر لطفی کنی ای دوست یک شب
ز دست هجر خویشم واستانی

ز دستان و فنش ای دل همیشه
ز بدنامی به عالم داستانی

جهانی بر در او بار دارند
چرا باری تو دور از آستانی