تو راست بر مه تابنده از شکر دهنی
قدی چو سرو روان سرو را ز گل بدنی

سزد که سرو خرامان ز پای بنشیند
به ناز اگر بخرامی به گوشه ی چمنی

به تنگنای دهانت سخن نمی گنجد
در آن دهن که تو داری که را رسد سخنی

میان مجمع خوبان نگاه می کردم
تو آفتابی و خوبان ز انجم انجمنی

به حکم حبّ وطن ای دل غریب ضعیف
ز کوی عشق تو خوشتر نباشدش وطنی

ز شوق بر در عشّاق در فراق رخت
هزار جامه قبا شد چه جای پیرهنی

من و هزار چو من طالب وصال تواند
ز درد عشق تو هریک فتاده در محنی

هزار حیلت و دستان و مگر و فن دانم
نمی رسم به وصالت به هیچ مکر و فنی

تو پادشاه جهانی و من گدای درت
به وصل همچو تویی خود کجا رسد چو منی

«جهان ملک خاتون»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir