تو جام جهان نمای جانی
جانی و دو دیده جهانی

در عشق رخ تو ناتوانم
رحم آر به من چو می توانی

در هجر تو زندگی نخواهم
با وصل خوشست زندگانی

ای ماه جبین سر و بالا
تو راحت روحی و روانی

ای لعل لب تو خوشتر از جان
دیدار تو عمر جاودانی

در کار غم تو کرده ام جان
ای اصل حیات و شادمانی

گر مهر منت به دل نباشد
می کن تو تفقدّی زبانی

چون شد غم عشق آشکارا
می پرس ز حال من نهانی

بر خاتم لعل تو شده ختم
جان بخشی و رسم دلستانی

با آنکه تو را ز جان غلامم
از بندگی ام تو در گمانی

من کشته وصل آن جهانم
سهلست حیات این جهانی