هوش مصنوعی:
این متن شعری است که از احساس تنهایی، بیوفایی یاران، و خودشناسی سخن می‌گوید. شاعر از دیدن اغیار به جای یاران خود ناراحت است، از ناله‌های خود بیخود شده، و یادآور خانه‌ی از هم ریخته‌ی خود می‌شود. او در کوی رسوایی قدم می‌زند و خاک پای خود را سرمه می‌کند. ناصح به او توصیه می‌کند عشق را رها کند، اما شاعر خود را راهنمای خویش می‌داند و کعبه را تنها سنگی نشانه می‌بیند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه است که درک آن نیاز به بلوغ فکری و تجربه‌ی زندگی دارد. همچنین، برخی مضامین مانند رسوایی و بیوفایی ممکن است برای سنین پایین سنگین یا نامفهوم باشد.
شمارهٔ ۱۲۹
هر کرا یاری برای خویشتن
ما و یار بیوفای خویشتن
تا بکی در بزم خاص اغیار را
می توان دیدن بجای خویشتن
محفلم را مطربی درکار نیست
بیخودم از ناله های خویشتن
آشیانی دیدم از هم ریخته
یادم آمد از سرای خویشتن
تا زدم در کوی رسوائی قدم
سرمه کردم خاک پای خویشتن
ناصحم گوید که ترک عشق کن
می زند حرفی برای خویشتن
کعبه را سنگ نشان دیدم طبیب
تا شدم خود رهنمای خویشتن
ما و یار بیوفای خویشتن
تا بکی در بزم خاص اغیار را
می توان دیدن بجای خویشتن
محفلم را مطربی درکار نیست
بیخودم از ناله های خویشتن
آشیانی دیدم از هم ریخته
یادم آمد از سرای خویشتن
تا زدم در کوی رسوائی قدم
سرمه کردم خاک پای خویشتن
ناصحم گوید که ترک عشق کن
می زند حرفی برای خویشتن
کعبه را سنگ نشان دیدم طبیب
تا شدم خود رهنمای خویشتن
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۵
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۸
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۰
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
