در ایام این شاه والاتبار
پرآشوب شد گیتی از هر کنار

چو شد پادشاهی برین شاه راست
زهر کشور آوای بدخواه خواست

زیونان و از بابل و میدیا
زاسکیت و اهواز و ارمینیا

ز مصر وز اهواز و از باختر
هم از مدیه و پارسا سر به سر

ز ارکوشیا تا لب زنده رود
سپه بود آکنده چون تار و پود

به هر جنگ پیروز شد شاه گو
درخشان شدش نام چون ماه نو

اوروتوس را کشت در لیدیا
که او بود ارجاسب شاه کیا

همان سرخه کو بود شاه تتار
زجانش برآورد دارا دمار

به سیتا که خوانندشان بی درفش
همه روز روشن نمود او بنفش

به مصر اندرون کشت کاموس پیر
که کابیشه خواند ورا تیزویر

به بابل تبه کرد ارکوش را
گرفت آن گماتای ماکوش را

نبشته است در بیستون نام خود
همه داستان های ایام خود

که آوردها کرد بیش از شمار
به بند اندر آورد ده شهریار

نگاریده آن پیکران را همه
به زنجیرشان بسته همچون رمه

به گاهی که رفت او به مکدونیا
شد اسکندر نامور را نیا

نخستین سکندر از او شد پدید
چو مادرش رخسار دارا بدید

زن پور هرقل بدو شد قرین
که یونانیان را بد آیین چنین

کتایون مگر نام مکدونیاست
که گوید به شهنامه نام کیاست

زهی فر فرخ فر اسفندیار
که اسکندر آمد ازو یادگار

فسانهای داراب و گشتاسب شاه
جز این نیست و گشته بهم اشتباه