مکن ای دوست دوای من دلریش بده
پرده زین بیش مدر بوسه ازین بیش بده

به دل و جان بخرم بوسه ولی ترسم از آن
که تو گویی که بیا جان و دل از پیش بده

نعمت حسن ترا چشم بد اندر طلب است
هان و هان قسمت درویش به درویش بده

چونکه دانم ندهی بوسه مرا از پی آنک
مردمی کن ز پی رغم بداندیش بده

چون مجیر از گره زلف تو دیوانه شده است
از سر زلف گشایی کن و بندیش بده