مرا هجران آن آهوی آمو
همی دارد چو بچه مرده آهو

زمانی روی کرده جفت آرنج
زمانی دست کرده جفت زانو

ز درد اندر دوان آنکو بآنکو
برنج انرد روان آنسو بآنسو

مرا گویند زو برگرد هیهات
چگونه بر توانم گشت من زو

که ما را تن دو آمد باز جان یک
که ما را دل یک آمد باز تن دو

اگر بیند لب خندانش خاتون
وگر بیند رخ رخشانش پیغو

نه پیغو دست بردارد ز رخسار
نه خاتون چنگ بر دارد ز گیسو

چو روز من برنگ آن خط و آن زلف
چو پشت من بخم آن جعد و ابرو

بر او گیتی همانا رشک برده است
که چون او خویشتن را ساخت نیکو

نبینی باد کرده بار عنبر
نبینی ابر کرده بار لؤلؤ

یکی زیلو صبا بر دشت گسترد
ز لاله تار و از گل پود زیلو

سیاهی در میان لاله پیدا
چو در پیراهن مصقول هندو

عیان گشتند خیل لاله و گل
نهان گشتند خیل نار و لیمو

سرایان گشت بر کهسار ساری
نوازان گشت در گلزار نارو

من از عشق بتی خو کرده زاری
که دل بردنش طبع است و جفاخو

نپاید پیش مژگانش مرا دل
نه زوبین کیا را پیش بارو

ستون ملک ابوالفارس کجا هست
پناه دین بشمشیر و ببازو

برزم اندر بسان پور دستان
ببزم اندر بسان باب شیرو

بشهر دوستانش خار غنچه
بشهر دشمنانش خار ناژو

دهد خواهندگان را روز بخشش
در و گوهر به تنگ و زربه به تنکو

چو او دشمن گذاری در جهان نیست
چو او چاکر نوازی در جهان کو

نداند بسته او را گشادن
اگر گردد چهارم چرخ جادو

از آهو دور همچون دشمن از فضل
بفضل آلوده چون دشمن بآهو

ز بدخواهان او ناید سعادت
چو از نی خون و از پولاد چو پو

سخاوت را دل او هست دریا
فصاحت را زبان او ترازو

الا ای پهلوان بندی که داری
شکسته دشمنان را پشت و پهلو

زمانه داده بر جود تو اقرار
ستاره گشته بر فضل تو خستو

خجسته بادت این دارو که خوردی
بد ارادت همیشه پایدار او

اگر لختی ز تن نیروت کم کرد
روانت را ازو بفزود نیرو

اگر باید و گر نی خلق دارد
فریضه خوردن درمان و دارو

الا تا باز نندیشد ز تیهو
الا تا شیر نندیشد ز آهو

سنانت باز باد و خصم تیهو
حسامت شیر باد و خصم آهو