زهی تو روح بخوبی و دیگران همه قالب
بساط حسن تو بوسد چو بر گشاد بقا، لب

رد ای نور سیه کرد ماه سبز عمامه
چو پیش عارض خورشید درکشی تتق شب

هزار دیده بره بر نهاده اند به مجمر
ز صحن گلشن مینا مقدسان مقرب

که تا به تحفه کی آردنسیم باد سحر گه
بجان خرید بخوری از آن دو زلف مطیب

اگر بماه فلک مایه ی دهد رخت از شرم
مه مقنع سر بر نیارد از چه نخشب

هزار جان عزیز است و بوسه ی ز تو احسنت
من الذی هو یطلب من الذی هو یرغب

نشان سبزه پدیدار کرد چشمه نوشت
که عقل راه نداند همی بجانب مشرب

مرا عزیمت رفتن درست کی شود از ری
که هیچگونه نیاید برون مه تو،ز عقرب

ز غمزه ی تو بر جاودان خطه بابل
فسانه گشت فسون های جانگداز مجرب

تناسب است به زلف تو قامت شعرا را
که بار منت مخدومشان همی کند احدب

طراز کشور دانش نگین خاتم رادی
صفی دولت و دین اکرم العراق مهذب

کسی که سایه اعدای او به قتل خداوند
چو آفتاب سنان میکشد بدیده ی اهدب

سپهر تند رکابت اگر رکاب ببوسد
بتازیانه دوران کند قضاش مؤدب

رکاب دار قدر داغ در نهاد بآتش
که بوالفتوح کند نقش ران ادهم و اشهب

چو راه گنه کمالش سپرد پای تفکر
بسنگ عجز در آمد اثر ندید ز مطلب

زهی برای تو تاریخ مشکلات مفضل
زهی بجود تو تألیف مکرمات مبوب

نهاد غاشیه بر دوش آسمان سبک پی
گهی که پای در آری چو آفتاب بمرکب

ز عشق کسب شرف دست معطی تو چنان کرد
که یک قدم ننهد پای حرص در ره مکسب

پی کتابت آن خامه شهاب وش تو
دبیر گردون درکش گرفته تخته مکتب

هوای مدح تو هر ساعه در ضمیر سخنور
قذان کنند چو سودای حک و ناخن اجرب

ملقب است ز ذات بزرگوار تو القاب
که گفت اینکه ز القاب نام توست ملقب

چو خواست کرد کریمی و سروری و بزرگی
اگر نگشتی دست و دل تو ملجاء و مهرب

چو تو کریم نه بیند، دگر زمانه سفله
چو تو یگانه نیارد، دگر جهان مرکب

ز پاس عدل تو، شیران شرزه وقت غنودن
گشاده چشم بخواب اندرون روند چو، ارنب

هر آن تذرو که در مرغزار عدل تو پرّد
گرفت نسر فلک را گه شکار به مخلب

بزرگوارا هر چت خطاب کرد بیانم
یقین شناخت کزان پایه، برتر است مخاطب

بدفع عارضه تو شگفت نیست که عیسی
اگر فرو جهد از سقف این رواق مقبقب

شفا، دو اسبه همی تازد از حدیقه تقدیر
قریب در رسد اینست در گمان من اغلب

تو ماه چرخ جلالی، تو را چه مفسدت از میغ
تو شیر بیشه ملکی، تو را چه منقصت از تب

طلا ریاضت خایسک دید و زحمت سندان
از آن صحایف مصحف از او کنند مذهب

چگونه بوسه زند بر عذار و فرق عروسان
گل ار نگردد در کوره ی گلاب مذوّب

بتاج شاهان زان بر نهاد تخت جلالت
که لعل در تف خورشید گشته بود معذب

رسید موسم خورشید بر تو باد خجسته
بگوی، تا همه اسباب آن کنند مرتب

ز دسته های ریاحین و باده های مروج
ز مطربان خوش آواز و مادحان مهذب

بباده طبع تو رغبت نموده و فضلا را
گهی ثنای تو مطلب، گهی دعای تو مرغب

چو شمع جان حسودان بلب رسیده ز عزت
تو بر نهاده بلب، صبح وار جام لبالب

بهر چه رای کنی انقیاد کرده تو را چرخ
به هرچه روی کنی کارساز بوده تو را، ربّ