رو که میدان جهان میدان توست
گوی خوبی در خم چوکان توست

زمرد کردون و لعل آفتاب
در رکاب خلعت مرجان توست

لولوی و یاقوت را در بحر و کان
خطبه بر نام و لب و دندان توست

اینت سلطانی که در اقلیم عشق
هر که بر کاری است از دیوان توست

افسرمه خاک بوس کفش توست
گوهر جان سنگ ریزه ی کان توست

جان بخدمت میفرستد در پذیر
گر گل است ار خار از بستان توست

شد بسر، پیمانه عمر اثیر
هم چنان او بر سر پیمان توست