رخش طرز گلستان می نماید
ز آتش آب حیوان می نماید

چو گردون دل بسی دارد ولیکن
چو گردون جمله گردان می نماید

ز پسته گر نمکدان ساخت نشکفت
شکر بین کز نمکدان می نماید

مرا دور از لب و دندان جانان
نگر کان لب چه دندان می نماید

به جام باده ماند از لطافت
تنش پنهان همه جان می نماید

دلت میزد که شوخی خواهدت کشت
حسن هشدار کین آن می نماید

سخن فردا بها گیرد اگرچه
چنین امروزت ارزان می نماید

چه گردد آخر کارم ندانم
کز اول بس پریشان می نماید

دلم دانی چرا شد در دو زلفش
پریشان بر پریشان می نماید

نگارا هر زمان گوئی بطنزم
که بس بی معنیی هان می نماید

گل تر دامن از تو کیست باری
که صد چاک از گریبان می نماید

نشان روی خوبت در دل من
میان درد درمان می نماید

یکی از پوست بیرون آی چون گل
که بر تن پوست زندان می نماید

بیا تا شکر این گویم که صاحب
به جای من بس احسان می نماید

قوام دولت و ملت حسن آن
که صدر و بدر اعیان می نماید

خداوندی که این گردون سرکش
مثالش را به فرمان می نماید

قدم بر اوج گردون می گذارد
کرم تا حد امکان می نماید

ز رشک نو عروس عدل او ظلم
جهان را درد هجران می نماید

اگر چه حال خصمانش که بد باد
گروهی را به سامان می نماید

خرد را چون ورم در کار دارد
فزونی عین نقصان می نماید

فلک تا خلق نیک او بدید است
ز بد کردن پشیمان می نماید

خدایا آنچه از اخلاص پیداست
که او در ملک سلطان می نماید

خداوند جهان بهرامشه آن
که بار فر سلیمان می نماید

ز خون خصم چون برقست تیغش
که گریان است و خندان می نماید

رخ اعدات گلگون باد از آن گل
که او از خار پیکان می نماید

بزرگا تازگیها بین که عالم
ز نوزادان بستان می نماید

چمن را نامه خلد آمد آنگه
به خط سبز عنوان می نماید

مگر هجر بنفشه خواب دیده است
که نرگس نیک حیران می نماید

نزد بلبل نوا لیکن به مرغان
کنون آهنگ دستان می نماید

خداوندا بصنع آن خدائی
که از خاری گلستان می نماید

گهی از آب جانان مینگارد
گهی از خاک ریحان می نماید

به قدرت از نهاد عشق پیدا
نشان جان پنهان می نماید

که بر یک دعوی ناکرده بنده
به حق صد گونه برهان می نماید

ولیکن نزد این دونان عجب نیست
که با این فضل نادان می نماید

زرین سم گرچه باشد خرچه داند
که عیسی ز آسمان جان می نماید

مگر لاحول بشتابد که شه ره
از این غولان بیابان می نماید

به جای آریم حق یک یک به واجب
مجال عمر چندان می نماید

درشتی هم کند تیغ زبانم
اگر چه نرم سوهان می نماید

همیشه تا حمل می پوشد از خود
به قدر آنکه میزان می نماید

سر خصمت بریده چون حمل کو
دو سر مانند سرطان می نماید