۱۴۸ بار خوانده شده

شمارهٔ ۷

چو از غم کنم چاک پیراهنم را
ز مردم کند اشک پنهان تنم را

چه سان با قد خم کنم عزم کویش
گرفتست خار مژه دامنم را

غمت دانه ها می فشاند ز چشمم
بباد فنا می دهد خرمنم را

نیامد ز دست تو ای من غلامت
که در طوق ساعد کشی گردنم را

ز هر سو ره آرزو بست بر من
سرشکم که بگرفت پیرامنم را

مبین محتسب تند در ساغر می
مکن تیره آیینه روشنم را

ز غم مرده ام ماتم خویش دارم
فضولی ملامت مکن شیونم را
اگر سوالی داری، اینجا بپرس.
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.