هوش مصنوعی: این شعر از عشق و درد سخن می‌گوید و قدح (پیاله) را به عنوان نمادی از جنون و سوزش درونی توصیف می‌کند. شاعر از نقش لب یار و تأثیر آن بر روح و روان خود می‌گوید و قدح را موجودی آگاه از رازهای درونی می‌داند که از عشق و فسون لب یار آموخته‌است.
رده سنی: 16+ مفاهیم عمیق عاشقانه و عرفانی موجود در شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، استفاده از نمادهایی مانند قدح و می‌تواند نیاز به سطحی از بلوغ فکری برای تفسیر داشته باشد.

شمارهٔ ۱۲۲

عکس لبت نمود دلم کرد خون قدح
دردا که کرد سوز درونم فزون قدح

بر باد داد رخت سرای سلامتم
یارب که چون حباب شود سرنگون قدح

نقش تو می کند رقم صفحه درون
پا می نهد ز دائره خود برون قدح

گردد مدام کف بلب آورده هر طرف
بر عقل روشن است که دارد جنون قدح

انصاف بر صفای دل صافیش که کرد
بهر لب تو ترک می لاله گون قدح

صیاد هوش و ره زن عقل است غالبا
آموختست از لب لعلت فسون قدح

غیر از قدح مجوی فضولی مصاحبی
زیرا که آگه است ز راز درون قدح
وزن: مفعول فاعلات مفاعیل فاعلن (مضارع مثمن اخرب مکفوف محذوف)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۷
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۲۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۲۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.