شد واقف از خیال من آن مه بحال من
نگذاشت فرق ضعف ز من تا خیال من

بستم خیال کام دگر زآن دهن ولی
کاری نکرد هیچ خیال محال من

گفتم سگ توام سبب اینست غالبا
کز من چنین گریخته وحشی غزال من

گفتم ز رشک بر ورق لاله نقطه ایست
گفتم این کنایه ایست ز رخسار و خال من

بی خط سبز و زلف سیاه تو شاهدست
بر روی زرد من رقم اشک آل من

سر زد ز چاک سینه من آتش درون
من مرغ آتشین پرم اینست بال من

سودای عقل کرد فضولی مرا ملول
حرفی ز عشق گوی بدفع ملال من