ای که با عاشقان نه پیوندی
بی تو دل را کجاست خرسندی

زهره دارد که پیش نرگس تو
دم زند جادوی دماوندی

من ز شوقت چو شمع می‌گریم
تو ز اشکم چو صبح می‌خندی

تو ز ما فارغی و ما همه روز
خویش را می‌دهیم خرسندی

چند آخر من جگر خسته
در تو پیوندم و تو نپسندی

بنده‌ای چون فرید نتوان یافت
اگرش می‌کنی خداوندی