شبی بود در سر مرا ذوق می
مذاق میم کرد دمساز نی

باو گفتم ای همدم اهل درد
چرا همچو من گشته زار و زرد

بگو وجه زردی رخسار چیست
ترا موجب ناله زار چیست

مرا محرم راز خود ساخت نی
ز راز نهان پرده انداخت نی

که من پیش ازین در فضای عدم
دلی داشتم خالی از قید غم

بر آسایش من قضا رشک برد
بدست بلای حوادث سپرد

که از باد شد جنبش خلقتم
بآتش گهی گرم شد الفتم

که از خاک نشو و نما یافتم
که از آب ذوق و صفا یافتم

بر افراختم رایت سرکشی
بسر سبزی و خرمی و خوشی

چو ممسک گره ها زدم بر درم
چو تجار بستم قصبها بهم

مرا کرد مغرور برک و نوا
شدم غافل از حادثات قضا

بناگه قضا چشم زخمی رساند
زمانه بآن مهربانی نماند

محبانم اعدای جانم شدند
همه دوستان دشمنانم شدند

نسیمی که بر پیکرم محله بست
مخالف وزید و قدم را شکست

ز من آب دامان الفت کشید
ز آتش مرا صد مضرت رسید

ز دل خاک بربود آرام من
که ای رفتنی باز ده وام من

دلم زین المها پر از درد شد
بدین گونه رخساره ام زرد شد

ولی دوش دیدم درین بوستان
عجب رمزی از تاک و از باغبان

ز تاکی که بگرفت دهقان شراب
هماندم باو در عوض داد آب

همان تاک کز باغبان آب خورد
باو در عوض شهد شیرین سپرد

کس از انقلاب حوادث نرست
فلک هر چه باشد بهر کس که هست

اگر می ستاند دگر می دهد
دگر می ستاند اگر می دهد

چو وام همه می شود مسترد
در ایام رسم است داد و ستد

برانم که هنگام عرض نیاز
دهند آنچه از من ستانند باز

سرودی که در هر محل می کشم
بشکرانه این امل می کشم

وگر رو نماید خلاف قیاس
از آن نیز چندان ندارم هراس

من از آتش و آب و خاک و هوا
گرفتم دو سه روز برگ و نوا

ز من هر یکی داده خود ربود
همان ماند با من که در اصل بود

ز فوت علایق چرا غم خورم
چه آورده بودم که با خود برم

مغنی ببین اقتضای زمان
به نی باد ده و زنی آتش ستان

چو خاشاکم اول بآتش بسوز
وزان پس چو شمعم روان بر فروز

به کار فضولی میفکن گره
قراری کزو برده باز ده

خوش آن رند بی قید رسوای مست
که وقف ره می کند هر چه هست

ز غوغای داد و ستد وا رهد
نه چیزی ستاند نه چیزی دهد