روشن است این و راست می گوید
آن که «مه روی ماست » می گوید

سرو را، یار، «اگر نه عاشق ماست
پای در گل چراست؟» می گوید

سنبلش گفت «ملک حسن مراست »
کج نشسته است و راست می گوید

گفتم ای دل ز عشق یکتا شو
«سر زلفش دوتاست » می گوید

بر در دل، غمش، چو می گویم:
کیستی؟، «آشناست » می گوید

من « میانت کجاست؟» می گویم
او «میانم کجاست » می گوید

صورتش را ز هر که پرسیدم
«جام گیتی نماست » می گوید

هر که او را به چشم معنی دید
«به حقیقت خداست » می گوید

چین زلفش به مشک می خوانم
«همه فکرت خطاست » می گوید

گفتمش: حاجتم برآر از لب
«حاش لله رواست » می گوید

«همچو چشم خوش نگار از خواب
فتنه ای برنخاست » می گوید

دلبرم، یک نفس وصالش را
هر دو عالم بهاست » می گوید

با من ابرو و خط و زلف و رخش
«روز هر وصل و لقاست » می گوید

لب جان پرورش نسیمی را
«مست آن چشم هاست » می گوید