هوش مصنوعی: این شعر عرفانی از زبان فردی مست و عاشق بیان می‌شود که خود را رند فرزانه و عاشقِ جانانه توصیف می‌کند. او از جدایی از اغیار و هم‌خانه شدن با یار، مستی و بی‌پروایی، پوشیدن لباس عشق و انتخاب گوشه‌ی ویرانه به جای بیت معمور سخن می‌گوید. شاعر به مفاهیم عرفانی مانند وجه الله، فضل حق، و خطاب سی‌ودوخط (اشاره به حروف مقطعه قرآن) اشاره می‌کند و تأکید دارد که این معانی را نه ملحد می‌فهمد و نه زاهد. در پایان، از فضل الهی و رحمت خداوند سپاسگزاری می‌کند.
رده سنی: 16+ محتوا شامل مفاهیم عمیق عرفانی و استعاره‌های پیچیده است که درک آن‌ها به بلوغ فکری و آشنایی با ادبیات عرفانی نیاز دارد. همچنین، برخی اصطلاحات و اشارات فلسفی ممکن است برای مخاطبان جوانتر دشوار باشد.

شمارهٔ ۲۵۶

منم آن رند فرزانه که دادم جان به جانانه
چو از اغیار ببریدم شدم با یار همخانه

من آن پیمانه مستی که نوشیدم نیندیشم
که گردم مست و از مستی زنم بر سنگ پیمانه

من آن می چون بنوشیدم لباس عشق پوشیدم
چو بوم از بیت معمورش شدم با کنج ویرانه

مکان را و مکانی را نشان پرسی اگر از من
برآ بر عرش وجه ما ببین آن روی جانانه

نه ملحد داند این معنی نه زاهد و شحنه دعوی (؟)
کز این کونین پا بر جای هست این جای شاهانه

خطاب سی و دو خطش دلیل از زلف ما بشنو
جواب انی اناالله را چو موسی گوی مردانه

اگر باور نمی داری که شد روز پسین ظاهر
بیا بشنو همه اشیا کنون گویا شدند یا نه

همه گویای سی و دو کلام فضل حق گشتند
ولی نشنید دیو این را به صد پند و صد افسانه

نسیمی گر کنی کاری الهی فضل یزدانت
چو از رحمت ببخشاید سجود آرم به شکرانه
وزن: مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن مفاعیلن (هزج مثمن سالم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۹
این گوهر را بشنوید

این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.

برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.

گوهر قبلی:شمارهٔ ۲۵۵
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۵۷
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.