زلف را بر هر دو رخ جا می کنی
غارت جان، قصد دلها می کنی

می دهی ساغر ز چشم پرخمار
سالکان را مست و شیدا می کنی

در جهان از زلف و رخسار این قمر!
هر زمان صد فتنه پیدا می کنی

کرده ای آیینه ما را و در او
صورت خود را تماشا می کنی

پرده برمی داری از روی چو ماه
گنج حق را آشکارا می کنی

گوشه گیران مرقع پوش را
بت پرست عشق و رسوا می کنی

دانه می سازی ز خال عنبرین
دام دل زلف سمن سا می کنی

می کنی با عاشقان ناز و عتاب
مدعی را آفرین ها می کنی

بیدلی را هردم ای لیلی چو من
عاشق و مجنون و شیدا می کنی

مشکل هردو جهان حل می شود
چون ز گیسو یک گره وا می کنی

کس ندیده است این قیامت ها که تو
در جهان ای سدره بالا! می کنی

اهل معنی را به دور زلف و خال
همچو نقطه بی سر و پا می کنی

طور سینای تجلی توییم
ای که ما را طور سینا می کنی

ای نسیمی از دم روح القدس
مردگان را حشر و احیا می کنی