بسکه از بخت خویش مایوسم
جاودان اندرین سرای سپنج

روز تا شب بسان نرادان
با غم دل همی زنم شش و پنج

استخوانیست پیکرم بی گوشت
مانده بر جای چون شه شطرنج

پیکرم را بود چو زلف بتان
شکن و تاب و پیچ و چین و شکنج

بدماغ و دلم زمانه نهشت
فکر موزون و طبع قافیه سنج

راست گوئی که خورده ام افیون
یا شراب و حشیش و بذر البنج

سمر است این سخن که گنج رسد
مردمان را پس از کشیدن رنج

گر چنین است بنده را ز چه روی
از پس رنجها نیاید گنج

آری ار بخت من مساعد بود
تن زارم نخستی از قولنج