هوش مصنوعی:
شاعر در این متن بیان می‌کند که درخواست گندم از کسی که مویز (کشمش) تولید می‌کند، مانند درخواست گشنیز از یاسمن است و این کار نادانانه‌ای است. او اشاره می‌کند که مویز از تاک به دست می‌آید و نان از خاک، و نژاد خاکی خوار است در حالی که نسل تاک عزیز است. شاعر با اشاره به دانش و فرهنگ و هوشی که خدا به او داده، اعلام می‌کند که از این پس از «ده مویز» گندم نخواهد خواست، بلکه آب گشاده (شراب) را از مویز طلب می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مفاهیم فلسفی و اخلاقی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال قابل درک نباشد. همچنین، اشاره به «آب گشاده» (شراب) ممکن است برای مخاطبان کم‌سن‌وسال مناسب نباشد.
شمارهٔ ۹۷
ز«ده مویز» کسی کو طلب کند گندم
چو ابلهی است که جوید ز یاسمین گشنیز
مویز زاده تاک است و نان سلاله خاک
نژاد خاکی خوار است و نسل تاک عزیز
به حکم آنکه خدایم ز اولین فطرت
بداده دانش و فرهنگ و هوش و رای و تمیز
ز«ده مویز» نخواهم از این سپس گندم
ولیک خواهم آب گشاده را ز مویز
چو ابلهی است که جوید ز یاسمین گشنیز
مویز زاده تاک است و نان سلاله خاک
نژاد خاکی خوار است و نسل تاک عزیز
به حکم آنکه خدایم ز اولین فطرت
بداده دانش و فرهنگ و هوش و رای و تمیز
ز«ده مویز» نخواهم از این سپس گندم
ولیک خواهم آب گشاده را ز مویز
وزن: مفاعلن فعلاتن مفاعلن فعلن (مجتث مثمن مخبون محذوف)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۹۶
گوهر بعدی:شمارهٔ ۹۸
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
