هوش مصنوعی:
شخصی در روستا مهمان پیر و سالخورده‌ای را در خانه خود می‌پذیرد. پیرمرد از نادانی مردم شکایت می‌کند که گناهکار را از نیکوکار تشخیص نمی‌دهند. او به وضعیت بد کشاورزی در ورامین اشاره می‌کند که محصولاتشان را به رایگان به سن (مغولان) می‌دهند و تعجب می‌کند که چرا سن را نمی‌سوزانند، گویی نشنیده‌اند که 'السن بالسن' (دندان با دندان).
رده سنی:
15+
متن دارای مفاهیم انتقادی و تاریخی است که ممکن است برای کودکان قابل درک نباشد. همچنین اشاره به خشونت (سوزاندن سن) وجود دارد که برای مخاطبان کم‌سن مناسب نیست.
شمارهٔ ۱۳۲
شبی در روستا مهمان خود خواند
مرا در خانه پیری طاعن السن
همی گفت ای دریغ از هوش این خلق
که نشناسد مذنب را ز محسن
گرانی زان فتاد اندر ورامین
که کشتش جمله ارزانی است بر سن
چرا باری نسوزانند سن را
مگر نشنیده اند السن بالسن
مرا در خانه پیری طاعن السن
همی گفت ای دریغ از هوش این خلق
که نشناسد مذنب را ز محسن
گرانی زان فتاد اندر ورامین
که کشتش جمله ارزانی است بر سن
چرا باری نسوزانند سن را
مگر نشنیده اند السن بالسن
وزن: مفاعیلن مفاعیلن فعولن (هزج مسدس محذوف یا وزن دوبیتی)
قالب: قطعه
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۳۱
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۳۳
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
