ای ملکزاده راندم ابیاتی
امتثالا لا مرک العالی

انت رکنی و منتهی املی
بک علقت حبل آمالی

فاش گویم که در ولایت فضل
ما همه بنده ایم و تو والی

تالی شعر من توئی که ترا
نیست یک تن در این جهان تالی

گرچه از بهر ماست دیوانم
شد گرو در دکان بقالی

تو مده رایگان ز دست آنرا
که بود قدر و قیمتش عالی

صاحبادانی آنکه سیم و زر است
اصل شادی و بیخ خوشحالی

خاصه آن زر که در بساط قمار
شد نصیبت به پاچه و رمالی

گر از آن قسمتم دهی و چو سرو
در گلستان مکرمت بالی

دامنم پرکنی از آنچه کنی
کیسه ابلهان از آن خالی

آن زمان هر دو مشتهر گردیم
تو به رندی و من به رمالی