ای ستاده به بزم تحقیقت
پور سینا و پیر فارابی

بنده خامه و ضمیر تو شد
قلم و رای صاحب و صابی

از شمیران ترا به ری آورد
گردش آسمان دولابی

تا بر این بنده ارمغان آری
از ره لطف صحنی از آبی

چون زنخدان شاهدان و برنگ
چون رخ زاهدان محرابی

زرد چون روی عاشقی محجور
از رخ ورد و لعل عنابی

پرتو افکند بر دریچه من
آفتاب سخن ز مهتابی

خواندم از گفته ات دو بیت که بود
رشک شعر جریر و عتابی

زنده کردی در آن بیان شگرف
استخوان ادیب خندابی

زر دانش به بوته سخنت
پاک شد همچو سیم تیزابی

بز دشتی و گاو کوهی را
گذرانیدی از سگ آبی

ای برادر بر این لطیفه نغز
باش بیدار اگر نه در خوابی

شعر تازی به لر مخوان و مپوش
خرقه خز به کرد سنجابی

پیش لر هست شعر تازی چون
پیش نازی نگار صقلابی

یا چو فرقان به گوش مؤبد پارس
یا اوستا به سمع اعرابی

منتهی مدح گرگ آن باشد
که ستائی توأش به قصابی

ور به چوپانیش کنی تصدیق
زشت باشد چو نیک دریابی

تا دهد در مذاق گرسنگان
طعم جان شیردان و سیرابی

تا به دیوان خراج ملک رسد
بیشتر از منال اربابی

باش در حوض های بلور
روز و شب در شنا چو مرغابی

مطرب عشق خواندت در گوش
نغمه بوسلیک و رهابی