آن لحظه که در میان خون خفت
آهسته بزیر لب همی گفت

ای از قدح غرور سرمست
آلوده به خون بیگنه دست

ما کشته حرص و آز خلقیم
پاره شکم و بریده حلقیم

محروم ز نعمت جهانیم
بسته لب و دوخته دهانیم

نه خورده گیاه باغ و بستان
نزمام مکیده شیر پستان

نشناخته پا ز سر دم از شاخ
افتاده بزیر تیغ سلاخ

مائیم که در مشیمه مام
هستیم شهید تیغ ایام

تا از دل مام گشته بیرون
غلطیده بخاک و خفته در خون

ما را شده آخرینه زندان
در معده می کشان و رندان