هم خنده خوش است و هم خرامت!
خود گوی که نالم از کدامت؟!

از دام مکن مرا هم آزاد
ار مرغ دگر فتد بدامت

یاد آر ز ناامیدی من
چون غیر دهد ز من پیامت

گیرم کام خود از تو روزی
کآرم پی نعش خود دو گامت

خرم نفسی که افتد آذر
در سایه ی سرو خوشخرامت