پیش عذار تو، مه جمال ندارد
پیش قدت، سرو اعتدال ندارد

هست دو تابنده رخ، چو مهر و چو ماهت
مهر پی خط و مه جمال ندارد

شرم ز قتلم مکن، که کشتن عاشق
هست گناهی، که انفعال ندارد

در شکن دام او، ز بیم رهایی
رشک به مرغی برم، که بال ندارد

درد چه گویی، بآنکه درد ندارد؟!
حال چه جویی، از آنکه حال ندارد؟!

آه که تا تشنه ی کام عشق نمیرد
راه به سرچشمه ی وصال ندارد

غیر تو آذر که در خیال وصالی
هیچ کس اندیشه ی محال ندارد!