ستمکشان تو، از شکوه لب چنان بستند؛
که از شکایت اغیار هم زبان بستند

گمان بصبر رقیبان مبر، اگر بینی
زبان ز شکوه دو روزی به امتحان بستند

بترس ز آه شهیدان، نه ساکنان سپهر
گشاده دست تو درهای آسمان بستند

ز من مرنج، دو روزی بباغ اگر نایم
پرم بکنج قفس ای هم آشیان بستند

ز باغ عشق، نبردم بری ز پرورشت؛
نبسته دسته گلی، دست باغبان بستند

چه شکوه سرکنم از دلبران؟ همان گیرم
بوعده های دروغم دگر زبان بستند!

به مصر رفت ز کنعان هزار کس آذر
که گاه آمدنش، راه کاروان بستند