جان می دهد جان، آن لعل خندان
دل می برد دل، آن عقد دندان

خوش آنکه گریم، چون ابرو بینم
آن غنچه لب را، زان گریه خندان

چون در برآرم، او را گذارم
لب بر لب او، چون ارجمندان

هم من به دندان گیرم لب او
هم او لب من گیرد به دندان