هوش مصنوعی:
این متن عاشقانه به توصیف زیبایی‌های معشوق و احساسات شاعر نسبت به او می‌پردازد. شاعر از لعل خندان، عقد دندان، ابرو و غنچه لب معشوق سخن می‌گوید و بیان می‌کند که چگونه گریه‌هایش باعث خنده معشوق می‌شود. همچنین، او به نزدیکی و ارتباط عاشقانه با معشوق اشاره می‌کند.
رده سنی:
16+
متن دارای مضامین عاشقانه و احساسی است که ممکن است برای کودکان و نوجوانان کم‌سن‌وسال نامفهوم یا نامناسب باشد. همچنین، برخی از عبارات مانند 'لب بر لب او' و 'به دندان' ممکن است نیاز به درک بالاتری از روابط عاشقانه داشته باشند.
شمارهٔ ۱۴۵
جان می دهد جان، آن لعل خندان
دل می برد دل، آن عقد دندان
خوش آنکه گریم، چون ابرو بینم
آن غنچه لب را، زان گریه خندان
چون در برآرم، او را گذارم
لب بر لب او، چون ارجمندان
هم من به دندان گیرم لب او
هم او لب من گیرد به دندان
دل می برد دل، آن عقد دندان
خوش آنکه گریم، چون ابرو بینم
آن غنچه لب را، زان گریه خندان
چون در برآرم، او را گذارم
لب بر لب او، چون ارجمندان
هم من به دندان گیرم لب او
هم او لب من گیرد به دندان
وزن: مستفعلن فع مستفعلن فع (متقارب مثمن اثلم)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۴
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۴۴
گوهر بعدی:شمارهٔ ۱۴۶
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
