دی، رشته ای به گردنم آن شاه مهوشان
افکند و برد چون سگم از پی کشان کشان

حسرت برد رقیب به وصلم، خدای را
یک جرعه زان میم که چشاندی به وی چشان

راهم به دیر و کعبه فتاد و نیافتم
جز دل، ز جای دیگر از آن بی نشان نشان

غلطان به خاک و خون من و آن سرو خوش خرام
رقصان میان لاله و گل است مست و سرخوشان

آذر در آستان وفا جان فشان و یار
از وی به ناز می گذرد، آستین فشان