هوش مصنوعی:
این شعر عاشقانه و عرفانی از مولانا است که با استفاده از تصاویر زیبا و نمادین مانند بهار، چمن، شمع، سرو، ماه و یوسف، به بیان احساسات عمیق عاشقانه و ارتباط معنوی می‌پردازد. شاعر با تکرار عبارت «همان که می‌دانی» به مخاطب اشاره می‌کند که او از رموز و حقایق نهفته در این اشعار آگاه است.
رده سنی:
16+
مفاهیم عمیق عرفانی و عاشقانه این شعر ممکن است برای مخاطبان جوان‌تر قابل درک نباشد. همچنین، برخی از اشارات نمادین مانند داستان یوسف و زلیخا نیاز به پیش‌زمینه فرهنگی و ادبی دارد که معمولاً در سنین بالاتر کسب می‌شود.
شمارهٔ ۲۰۰
به یک ایما، همان که می دانی
برد از ما همان که می دانی
عارضت از بهار خط، چمن است
چمن آرا همان که می دانی
شمع، تو ما، همین که می بینی
سرو، تو، ما همان که می دانی
رخت امشب ز حسن روز افزون
ماه و فردا همان که می دانی
یوسف من، تو بردی از من دل
وز زلیخا همان که می دانی
از پس پرده گر نماید صبح
روی زیبا همان که می دانی
آیدش بر فراز بام سپهر
به تماشا همان که می دانی
بر سر نعشم آمدند آذر
همه،الا همان که می دانی
برد از ما همان که می دانی
عارضت از بهار خط، چمن است
چمن آرا همان که می دانی
شمع، تو ما، همین که می بینی
سرو، تو، ما همان که می دانی
رخت امشب ز حسن روز افزون
ماه و فردا همان که می دانی
یوسف من، تو بردی از من دل
وز زلیخا همان که می دانی
از پس پرده گر نماید صبح
روی زیبا همان که می دانی
آیدش بر فراز بام سپهر
به تماشا همان که می دانی
بر سر نعشم آمدند آذر
همه،الا همان که می دانی
وزن: فعلاتن مفاعلن فعلن (خفیف مسدس مخبون)
قالب: غزل
تعداد ابیات: ۸
این گوهر را بشنوید
این گوهر را با صدای خود، برای دیگران به یادگار بگذارید.
برای ضبط گوهر با صدای خود، لطفا به حساب کاربری وارد شوید.
گوهر قبلی:شمارهٔ ۱۹۹
گوهر بعدی:شمارهٔ ۲۰۱
نظرها و حاشیه ها
شما نخستین حاشیه را بنویسید.
