جز به جان کس نشناسد صفت جانان را
هم به جانان بنگر تا بشناسی جان را

نیست هستی به جز از هستی و هستی همه اوست
خواجه بیهوده به خود می نهد این بهتان را

هوس خرمی از سر بنه ای طالب دوست
آتش افروز بخاری نخرد بستان را

ره چو مقصد بود آن به نبود پایانش
عاشق آن نیست که اندیشه کند پایان را

عشق نیران طلبش می برد از باغ نعیم
ورنه آدم نپسندد به خود این حرمان را

کافرم خواند یکی وان دگرم مؤمن گفت
عشق هم کفر ببرد از من و هم ایمان را

رو خرابی طلب ای دل که نگیرند خراج
جز ز آباد و نبخشند مگر ویران را

در هوس خانه ی تن دیر بماندیم، کجاست
مرگ تا برکند این لعب گه شیطان را

کشتی از لطمه ی موجی شکند، کوش نشاط
تا شوی بحر و به هم درشکنی توفان را

«نشاط اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir