بازو مساز رنجه که ما خود فتاده ایم
گردن به تیغ و سر بکمندت نهاده ایم

جان گر بود سزای تو بر کف گرفته ایم
سر گر سزد بپای تو از دست داده ایم

آیینه سان دلیست به صیقلسرای عشق
ما را که نقشها بپذیریم و ساده ایم

در آستان میکده آخر کنند خاک
ما را که هم نخست از آن خاک زاده ایم

در موج بحر هستی از اهتزاز عشق
ما همچو ماهیان بساحل فتاده ایم

دشمن مباش غره ببازوی خود که ما
سر بر مراد دوست بچوگان نهاده ایم

بر چشمه ی حیات نبندیم دل که چشم
بر خاک پای خسرو عالم گشاده ایم

«نشاط اصفهانی»
گوهرین | گنجینه های مکتوب | gowharin.ir